کد مطلب:187861 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:275
ارزش و اهمیت خوردنی ها
محمد بن ولید كه یكی از دوستان و اصحاب امام محمد باقر علیه السلام است، حكایت كند:
روزی به قصد زیارت آن حضرت حركت كردم، وقتی نزدیك منزل امام علیه السلام رسیدم، جمعیت بسیاری را دیدم كه برای زیارت آن حضرت آمده بودند.
به همین جهت برگشتم و فردای آن روز دوباره برای دیدار آن حضرت به راه افتادم و چون تنها بودم دوست داشتم كه رفیقی با خود می یافتم تا با یكدیگر به محضر شریف امام باقر صلوات الله علیه شرفیاب می شدیم.
آن روز هوا بسیار گرم بود؛ و من همچنان تنها حركت می كردم، در بین راه خسته و تشنه و گرسنه شده بودم، مقداری آب كه همراه داشتم آشامیدم و در گوشه ای نشستم.
پس از لحظاتی، غلامی آمد و طبقی، كه در آن غذاهای متنوع وجود داشت، به همراه آفتابه ای برایم آورد.
و هنگامی كه طبق غذا را جلوی من گذاشت، گفت: سرور و مولایم فرمود: پیش از غذا دست هایت را بشوی - و با نام خدا - غذایت را تناول كن.
پس چون مشغول خوردن غذا بودم، مولایم امام باقر علیه السلام تشریف آورد و من به احترام حضرت، از جای برخاستم و ایستادم، حضرت فرمود: - سر سفره - حركت نكن، بنشین و غذایت را میل نما. به همین جهت نشستم و غذایم را خوردم.
پس از آن، غلام مشغول جمع آوری ریزه های غذا شد كه اطراف ظرف غذا ریخته شده بود.
حضرت فرمود: چنانچه در بیابان غذا خوردی، اضافات آن را جمع نكن و آن ها را در گوشه ای رها نما - تا مورد استفاده جانوران و حیوانات قرار گیرد.
ولی اگر در منزل غذا خوردی، آنچه را كه اطراف سفره و یا اطراف ظرف غذا می ریزد، تمام آن را جمع كن و تناول نما، چون كه رضایت خداوند متعال در چنین كاری است؛ و نیز سبب توسعه روزی و مانع از فقر و بیچارگی می باشد، و همچنین شفای هر دردی در آن ریزه های غذا خواهد بود. [1] .
همچنین مرحوم شیخ صدوق آورده است:
روزی امام محمد باقر علیه السلام وارد خلوت گاه - مستراح - شد، لقمه نانی را مشاهده نمود [2] ، آن را برداشت و پس از تمیز كردن به غلام خود داد و فرمود: آن را نگه دار تا من بازگردم.
پس از آن كه حضرت خارج شد و لقمه نان را از غلام تقاضا نمود، غلام گفت: ای سرورم و مولایم! من آن را خوردم.
حضرت فرمود: چنانچه كسی تكه نانی پیدا كند و آن را تمیز نماید و بخورد، موجب دخول در بهشت خواهد شد. [3] .
همچنین از امام جعفر، حضرت صادق آل محمد علیهم السلام وارد شده است كه فرمود:
جمع كردن و تناول نمودن خورده ها و ریزه های نان و غذائی كه اطراف سفره یا اطراف ظرف می ریزد موجب جلوگیری از درد خاصره [4] می شود. [5] .
روزی به قصد زیارت آن حضرت حركت كردم، وقتی نزدیك منزل امام علیه السلام رسیدم، جمعیت بسیاری را دیدم كه برای زیارت آن حضرت آمده بودند.
به همین جهت برگشتم و فردای آن روز دوباره برای دیدار آن حضرت به راه افتادم و چون تنها بودم دوست داشتم كه رفیقی با خود می یافتم تا با یكدیگر به محضر شریف امام باقر صلوات الله علیه شرفیاب می شدیم.
آن روز هوا بسیار گرم بود؛ و من همچنان تنها حركت می كردم، در بین راه خسته و تشنه و گرسنه شده بودم، مقداری آب كه همراه داشتم آشامیدم و در گوشه ای نشستم.
پس از لحظاتی، غلامی آمد و طبقی، كه در آن غذاهای متنوع وجود داشت، به همراه آفتابه ای برایم آورد.
و هنگامی كه طبق غذا را جلوی من گذاشت، گفت: سرور و مولایم فرمود: پیش از غذا دست هایت را بشوی - و با نام خدا - غذایت را تناول كن.
پس چون مشغول خوردن غذا بودم، مولایم امام باقر علیه السلام تشریف آورد و من به احترام حضرت، از جای برخاستم و ایستادم، حضرت فرمود: - سر سفره - حركت نكن، بنشین و غذایت را میل نما. به همین جهت نشستم و غذایم را خوردم.
پس از آن، غلام مشغول جمع آوری ریزه های غذا شد كه اطراف ظرف غذا ریخته شده بود.
حضرت فرمود: چنانچه در بیابان غذا خوردی، اضافات آن را جمع نكن و آن ها را در گوشه ای رها نما - تا مورد استفاده جانوران و حیوانات قرار گیرد.
ولی اگر در منزل غذا خوردی، آنچه را كه اطراف سفره و یا اطراف ظرف غذا می ریزد، تمام آن را جمع كن و تناول نما، چون كه رضایت خداوند متعال در چنین كاری است؛ و نیز سبب توسعه روزی و مانع از فقر و بیچارگی می باشد، و همچنین شفای هر دردی در آن ریزه های غذا خواهد بود. [1] .
همچنین مرحوم شیخ صدوق آورده است:
روزی امام محمد باقر علیه السلام وارد خلوت گاه - مستراح - شد، لقمه نانی را مشاهده نمود [2] ، آن را برداشت و پس از تمیز كردن به غلام خود داد و فرمود: آن را نگه دار تا من بازگردم.
پس از آن كه حضرت خارج شد و لقمه نان را از غلام تقاضا نمود، غلام گفت: ای سرورم و مولایم! من آن را خوردم.
حضرت فرمود: چنانچه كسی تكه نانی پیدا كند و آن را تمیز نماید و بخورد، موجب دخول در بهشت خواهد شد. [3] .
همچنین از امام جعفر، حضرت صادق آل محمد علیهم السلام وارد شده است كه فرمود:
جمع كردن و تناول نمودن خورده ها و ریزه های نان و غذائی كه اطراف سفره یا اطراف ظرف می ریزد موجب جلوگیری از درد خاصره [4] می شود. [5] .
[1] مستدرك الوسائل: ج 16، ص 288، ح 2.
[2] در متن تصريح نشده است كه آيا لقمه نان در راهرو بوده و يا در جائي ديگر.
[3] وسائل الشيعة: ج 1، ص 361، ح 957، نقل از كتاب من لا يحضره الفقيه: ج 1، ص 18، ح 49
و ضمناً مشابه همين داستان به امام حسين عليه السلام نيز نسبت داده شده است.
[4] خاصره به معناي استخوان لگن مي باشد.
[5] بحارالا نوار: ج 59، ص 170، ح 5 و 6.